Τρίτη, Απριλίου 05, 2011

Πού ακουμπά-και τι χρηματοδοτεί- σήμερα η Ελλάδα;

Το κήρυξαν και, λίγο- πολύ, αισθάνονται ότι έκαναν το καθήκον τους. Εξάλλου, πώς κάνετε έτσι; Ένα από τα σπίτια που έζησε ο Κωστής Παλαμάς ήταν. Αυτό, φαίνεται, δίνει στην πολιτεία ελαφρυντικά. Ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα διαβάζοντας την απάντηση του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλου Γερουλάνου σε επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή της ΝΔ Κωνσταντίνου Καραγκούνη.
«Αυτό που ήδη έχουμε κάνει για το σπίτι του Κωστή Παλαμά εξασφαλίζει ότι δεν θα χάσουμε αυτό το μνημείο» είπε ανάμεσα σε άλλα. «Το λέω αυτό διότι δεν είναι ένα το σπίτι του Κωστή Παλαμά. Αυτό είναι ένα από τα σπίτια που έζησε. Υπάρχει το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε, υπάρχουν άλλοι χώροι όπου έζησε ένα μέρος της ζωής του, που έχουν τοπική σημασία για διάφορους νομούς. Όπως καταλαβαίνετε, αν βάλει κανείς όλους τους ποιητές της Ελλάδας και το σύνολο της πολιτιστικής μας κληρονομιά, είναι αδύνατον αυτά να τα παρακολουθήσει και να λάβει σημαντική απόφαση για το τι να απαλλοτριωθεί και τι όχι.»

«Η συγκεκριμένη οικία του Παλαμά έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο με υπουργική απόφαση του 1999 -δημοσιεύτηκε σε ΦΕΚ - και προστατεύεται πλέον από τις διατάξεις του ν.3028/2002. Σύμφωνα με αυτόν, απαγορεύεται οποιαδήποτε επέμβαση, επισκευή, συντήρηση, προσθήκη, οποιαδήποτε οικοδομική δραστηριότητα πλησίον αυτού ή αλλαγή χρήσης αυτού χωρίς προηγουμένως να ζητηθεί η έγκριση του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού δια των αρμοδίων υπηρεσιών του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι με βάση το ν.3028 υποχρεούται ο ιδιοκτήτης να μεριμνά για την άμεση εκτέλεση των εργασιών συντήρησης, στερέωσης, προστασίας ετοιμόρροπου μνημείου χωρίς καθυστέρηση με δική του δαπάνη και υπό την εποπτεία και τις υποδείξεις της υπηρεσίας.»

«Όμως, το πιο σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να συζητούμε πάντα μόνο για το τι θα κάνει η πολιτεία. Η συγκεκριμένη οικία ανήκει σε έναν ιδιώτη. Αν θα πρέπει να αποκαταστήσουμε ακόμη και τη συνείδηση του κληρονόμου ως πολιτεία, καταλαβαίνετε ότι αυτό είναι ένα δυσβάσταχτο βάρος, το οποίο η πολιτεία δεν μπορεί να σηκώσει.»
Παρεμπιπτόντως, λοιπόν, και αν αυτό έχει κάποια σημασία, το σπίτι στην Πλάκα είναι εκείνο στο οποίο ο ποιητής πέθανε. Είναι αυτό από το οποίο ξεκίνησε η μεγαλειώδης πράξη αντίστασης, η κηδεία του Παλαμά, εκείνον τον ζοφερό Φεβρουάριο του 194, με τη χώρα να στενάζει κάτω από τη μπότα του γερμανού κατακτητή. «Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα» έγραφε ο Σικελιανός. Σήμερα, πού ακουμπά άραγε;

Δεν θα αδικήσω τον υπουργό. Πράγματι, στην τωρινή συγκυρία έχουν σημασία οι πρωτοβουλίες πολιτών, όπως είπε στη δευτερολογία του. Με κάθε καλή διάθεση, είπε, θα βοηθούσε το ΥΠΠΟΤ «οποιαδήποτε προσπάθεια ώστε να κινητοποιήσουμε την ‘Κοινωνία των Πολιτών’, ιδρύματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις για να έλθουν να μας βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση.»
Αν όμως δεν υπάρξει πρωτοβουλία πολιτών και ιδιωτική συνεισφορά, τότε το συγκεκριμένο σπίτι, «που είναι ένα στολίδι» δεν μπορεί να μετατραπεί, ας πούμε, σε μουσείο Παλαμά. Θα μείνει με τον κίνδυνο να πάψει να είναι ένα στολίδι και να μετατραπεί σε ό,τι θελήσει ο σημερινός ιδιοκτήτης. Διότι το κράτος επιμένει να πιστεύει πως ξοφλά το χρέος του, κηρύσσοντας διατηρητέα κάποια από τα σπίτια των ποιητών. Κάτι που δεν απαιτεί χρήματα. Όταν όμως πρόκειται να βάλει το χέρι στην τσέπη…

Δεν υπάρχουν σχόλια: