Τρίτη, Νοεμβρίου 17, 2009

Μίκης Θεοδωράκης: ο Επιφανής της οδού Επιφανούς

«Οταν εσύ φωνάζεις
εγώ κοιμάμαι
όταν εσύ πονάς
εγώ χασμουριέμαι
όταν εσύ σφαδάζεις
εγώ ξύνομαι.
Σεπτέμβριος
ημέρα δεκάτη έκτη
της Δημιουργίας
Διονύση»

(Μίκη Θεοδωράκη Ο Ηλιος και ο Χρόνος- Γενική Ασφάλεια, Μπουμπουλίνας, Αύγουστος και Σεπτέμβριος 1967)




Η μέρα ξεκίνησε με τον ΚΥΡ στο Βήμα. Και με την απάντηση στον Διονύση Μάνεση, που έγραψε ένα ποστ στο ιστολόγιο του 6ου λυκείου Καλλιθέας. Κι έτσι θυμήθηκα τον Μίκη Θεοδωράκη, όμηρο της χούντας των συνταγματαρχών και τους καιρούς του Πολυτεχνείου εξόριστο στο Παρίσι. Από όπου "όργωνε" τον κόσμο και έδινε συναυλίες για την απελευθέρωση της πατρίδας, η οποία επανειλημμένα και για μεγάλο χρονικό διάστημα τον βασάνισε, τον φυλάκισε, τον εξόρισε, με δυο λόγια τον εδίωξε. Αλλά το Πολυτεχνείο έχει σημαδευτεί από τα δικά του τραγούδια (όπως και ζωές μας, άλλωστε). Δεν θα βρείτε πουθενά βίντεο χωρίς τη Ρωμιοσύνη του, το κατεξοχήν μουσικό σύμβολο του Νοέμβρη. Κι ας έχουν πεθάνει τα σύμβολα. Και το Πολυτεχνείο και η Ρωμιοσύνη και ο Θεοδωράκης είναι ολοζώντανοι. Προς μεγάλη ευτυχία και παραμυθία δική μας.

Λίγο πριν από τα δελτία ειδήσεων των 8 ήρθε στις θυρίδες του ηλεκτρονικού μας ταχυδρομείου μια σαρκαστική δήλωση του Μίκη- στο ίδιο πνεύμα με τη γελοιογραφία του ΚΥΡ. Τότε (επιτέλους)ξύπνησε μέσα μου η δημοσιογράφος και αναρωτήθηκα γιατί διαμαρτύρεται. Βρήκα πρώτα την προκήρυξη των νεανίσκων, με την οποία τον εγκαλούν διότι, λέει... όπως και ο Μίμης Ανδρουλάκης, έξω από το σπίτι του οποίου έβαλαν τη χύτρα τους για να μαγειρέψουν σκοταδισμό, έτσι και «άλλες επιφανείς προσωπικότητες της 'αντι-δικτατορικης' αυτοεξορίας, στο Παρίσι της καλοπέρασης , οπως ο Μικης Θεοδωρακης , ο Βασιλης Βασιλικος κ.α. συγκεντρώνουν ολα τα παραπανω χαρακτηριστικά. Γνωστοί πρωην αριστεροί με κύρος και διεθνή φήμη , που ξεπληρώνουν τις ολιγοήμερες 'διακοπές' τους στα κρατητήρια της Ασφάλειας με βουλευτικά και υπουργικά αξιώματα (ο 'αγωνιστής' Μ. Θεοδωράκης διετέλεσε υπουργός 'ανευ χαρτοφυλακίου' σε προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ.) Θα έπρεπε τουλάχιστον να ντρέπονται απέναντι στους χιλιάδες ανώνυμους αριστερούς, που ξυλοκοπήθηκαν ,βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, και εκτελέστηκαν... Για αυτους που δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ουτε μια σελίδα στην επίσημη ιστορία των νικητών. Αντιθετα η πλέμπα της αριστερής διαννόησης αρέσκεται να συνεστιάζεται σε καθε ευκαιρία με τους εκπροσώπους της δημοκρατίας και της τάξης, ανταλλάσσοντας φιλοφρονήσεις σε εγκαίvια και δεξιώσεις της 'καλής κοινωνίας'.Ειναι η πικρόχολη λιγοψυχία όλων αυτων ,που ποτε δεν ειχαν ψυχή. Αυτων που ανέξοδα πρόδωσαν οτι γράφτηκε με αίμα .Γιατί ,οσο κι αν διαφωνούμε, με την ιδεολογία και τα οράματα 'του λαικου ξεσηκωμου' ,των προηγούμενων γενιών , σεβόμαστε αυτους που μάτωσαν για τις ιδεές τους ή πέθαναν με το 'οπλο στο χέρι,περήφανοι , χωρίς κανένα αντάλλαγμα.»


Δεν έχει κανείς τους ανάγκη από τη δική μου συνηγορία. Ούτε και τα άφρονα παιδάκια (κάθε ηλικίας) θα βάλουν μυαλό αν γράψω ή δεν γράψω κάτι. Ομως, επειδή αν σταματήσουμε να αντιδρούμε η τρομοκρατία και κάθε αδικία θα μας νικήσουν, αναδημοσιεύω την περήφανη απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη. Πρώτα σε φωτογραφική αναπαραγωγή:



Και τώρα το κείμενο:
«Λεβέντες μου σας καμαρώνω! Είστε οι συνεχιστές του Κολοκοτρώνη , του Ανδρούτσου και του Άρη σε σύγχρονη εκδοχή. Και γιαυτό η τελευταία ελπίδα του προδομένου λαού μας. Με την γενναία σας δημόσια αποκήρυξη μου, μου ανοίξατε τα μάτια. Ομολογώ,έστω και καθυστερημένα ότι υπήρξα ένας ελεεινός και σιχαμερός προδότης-συνεργάτης της χούντας και της αντιλαικής δεξιάς και τώρα μετανοιωμένος αναζητώ την δίκαιη τιμωρία μου. Το σπίτι μου βρίσκεται σε μικρή πάροδο της οδού Γαριβάλδη και Επιφανού 1 και καθώς είμαι ξαπλωμένος , έχω απέναντι μου την πλαγιά του Φιλοπάππου, απ' που σας είναι πανεύκολο να με κάψετε ζωντανό και να με λυτρώσετε από τις τύψεις που με ζώνουν. Προς τούτο έχω ορθάνοιχτα τα παράθυρα μου για να σας διευκολύνω με κίνδυνο να πάθω γρίπη. Όμως ποιος λογαριάζει τέτοιες λεπτομέριεες όταν έχει να κάνει με terroristes-τιμωρούς όπως εσείς;"
Je vous remercie
Μίκης Θεοδωράκης

Υ.Γ. Καημένε Παπαδόπουλε που είσαν να καμαρώσεις την σπορά σου»

Ο Ηλιος και ο Χρόνος, συνέχεια:
«Τα κελιά ανασαίνουν
τα κελιά που βρίσκονται ψηλά
τα κελιά που βρίσκονται χαμηλά
η βροχή μας ενώνει
ο ήλιος ντράπηκε να φανεί, Νίκο
Γιώργο, κρατιέμαι από ένα λουλούδι.»


Εσείς από πού κρατιέστε άραγε, λεβέντες;

12 σχόλια:

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Όπως το γράφεις, Εαρινή. Καμία ανάγκη συνηγορίας. Το πώς ένας άνθρωπος σε μια ζωή χωράει τόσες περισσότερες, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γεμίσει την Ιστορία μιας χώρας, πώς γίνεται να προσδίδει με το έργο του τόσα στοιχεία του χαρακτήρα αυτής της χώρας, πώς ένας λαός περνάει μέσα από το έργο ενός ανθρώπου, είναι ένα επίτευγμα που δε συμβαίνει εύκολα.
Ας κρατάμε το τετράφυλλο δάκρυ κι ας αφήσουμε τα παιδία να παίζει.
( Τι κρίμα, όμως..)

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Τα παιδία παιζει... τι σωστά που το ορίζεις, Διονύση. Ευτυχείς οι μαθητές σου.

Λάμπρος Τσουκνίδας είπε...

Δεν αρκεί η αντίδραση του Μίκη στους άφρονες -απαιτείται μια συλλογική αντίδραση της Αριστεράς που επιτέλους οφείλει να αντιληφθεί οι τρομοκράτες που την επικαλούνται προβάλλουν την ιστορία της εξίσου με τους Παπαδόπουλους (καίρια η επισήμανση του Μίκη στο Υ.Γ. του που λέει περισσότερα απ' όλο το γράμμα)

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Ναι, Λάμπρο, έχεις απόλυτο δίκαιο. Ετσι πρέπει, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν...

QwfwqN είπε...

εσύ το κατάλαβες βέβαια αλλά ας το διορθώσω: "προΣβάλλουν" εννοούσα αλλά η ταχύτητα στην πληκτρολόγηση έφαγε το "σ"

Ανώνυμος είπε...

δεν ξέρω πως να σχολιάσω την απάντηση του Μίκη. Για μένα δεν θα έπρεπε να μπει καν στον κόπο να απαντήσει. από την άλλη, ανατρέχοντας στην πορεία του ίδιου και άλλων πρώην αριστεριστών, που εξαργύρωσαν την αναγνωρισιμότητά τους (κάποιες φορές κόντρα στα παλιά τους πιστεύω)σε αντίθεση με τους χιλιάδες ήρωες που έμειναν στην αφάνεια, αναρωτιέμαι, ποιός έχει δίκιο και σε ποιόν βαθμό;

Ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο. δεν ήξερα αυτή την πλευρά του πύργου

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Βαγγέλη μου, η ανάληψη δημόσιας θέσης δεν συνεπάγεται, οπωσδήποτε, ότι εξαργυρώνεις κάτι. Μπορεί (μπορεί λέω) να πρόκειται για προσφορά σου στα κοινά, στην πατρίδα. Αλλωστε, ο Μίκης όταν για πρώτη φορά βασανίστηκε, φυλακίστηκε κ.λπ. στα τέλη της δεκαετίας του '40 δηλαδή, ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες ανώνυμους. Κι όμως συνέχισε τον αγώνα. Και όταν ξεχώρισε για το ταλέντο του (το γιγαντιαίο του ταλέντο, που εμένα τουλάχιστον με κάνει τρομερά περήφανη επειδή είναι Ελληνας) και πάλι τον συνέλαβε (η χούντα) και πάλι τον βασάνισε και πάλι τον φυλάκισε. Δεν είχε ξεχωριστή μεταχείριση δηλαδή.
Μπορείς, άλλωστε, να χαρακτηρίσεις ξεχωριστή τη μεταχείριση του Γιάννη Ρίτσου; Επειδή φοβήθηκαν ότι θα πεθάνει στα χέρια τους λόγω ανίατης ασθένειας τον έστειλαν από το Παρθένι της Λέρου όπου ήταν εξορία σε κατ' οίκον περιορισμό στο σπίτι της γυναίκας του στη Σάμο. Χωρίς επαφή με άλλον άνθρωπο, χωρίς τηλέφωνο, αλληλογραφία, χωρίς δυνατότητα μετακίνησης.
Πίσω, δε, από όλα αυτά τα ονόματα τόπων (Λέρος, Μακρόνησος, Ζάτουνα, Σάμος) κρύβονται και άλλες, προσωπικές και οικογενειακές πτυχές και δράματα και τραγωδίες για τα οποία οι πρωταγωνιστές ποτέ δεν μίλησαν. Ε, όχι και να λέμε όμως ότι εξαργύρωσαν τη δράση τους...

Λίλα Τζέτζου είπε...

Σε πλήρη σύγχυση και παντελή άγνοια,
εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από "τους δρόμους του αρχάγγελου"

Ανώνυμος είπε...

αν κάποιος μπορεί να φτιάξει μια φωτογραφία δεν σημαίνει ότι είναι και ζωγράφος. και όμως και τα δυο μπορούν να ευχαριστήσουν το μάτι. ο μεγάλος Μίκης έχει διαμορφώσει πολιτική με το τεράστιο έργο του. δεν είναι υποχρεωτικό αν θέλεις να ασχοληθείς με τα κοινά να βουλευτικοποιηθείς. σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ τον αγώνα του. αντίθετα τον σέβομαι. όπως σέβομαι τον αγώνα και την θέση του Γλέζου αλλά και του Λάκη Σάντα. είναι μεγάλη η προσφορά όταν κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα.

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

Εγώ ντράπηκα πολύ και στεναχωρέθηκα που παιδιά πλήγωσαν αυτόν τον Άνθρωπο!
Δεν έπρεπε, δεν του άξιζε!
Ψάχνω τον σεβασμό στην σημερινή νεολαία, (ευτυχώς- όχι όλη!) μα δεν τον βρίσκω.
Κάποτε θα καταλάβουν και τα δικά τους λάθη, μα ίσως είναι αργά για να τα διορθώσουν.

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Λίλα, Κατερίνα, ας παραφράσουμε το δ΄μώδες άσμα: παιδάκια ειν΄ κι ας κελαηδούν, παιδάκια ειν΄ κι ας λένε...
Βαγγέλη, ναι, θα συμφωνήσω απολύτως καλέ μου.

Tripaloudis Nikos είπε...

Καλησπέρα σας
Αντί για ό,τι άλλο, καταθέτω ένα ποίημα ενός από τους αγαπημένους ποιητές του Μίκη
Μεγάλος είσαι
Κωστή Παλαμά

Μεγάλος είσαι
Κι αν περιμένεις
γύρω ο λαός σου γνωρίζοντάς σε
βάγια να στρώνει για να διαβαίνεις
παιδί που θα ‘σαι

Μεγάλος είσαι
Κι αν το πιστεύεις
το μίσος που έρπει γυρεύοντάς σε
πως δε θεριεύει κι όσο θεριεύεις
παιδί που θα ‘σαι

Μεγάλος είσαι
Και θα πεθάνεις
και θα σου φτύνει
κι ο τιποτένιος κι ο πεχλιβάνης
την τρανοσύνη

Και θα πεθάνεις
Κι άλλο, το αστέρι της τρανοσύνης σου, δε θα γίνει
παρά κεράκι σε παιδιού χέρι
να τρεμοσβύνει

Μόνο το ανάθεμα που θα στήσει
μια οργή στον ίσκιο, στα κόκκαλά σου
θα πάει σε ψήλος που θα θυμίσει
το ανάστημά σου